۱۳۹۵/۰۹/۱۰

آلمان درخواست ویزای دانشجویی یک زن ایرانی را به دلایل "امنیتی" رد کرد

بر اساس دادخواست دادستان کل دیوان اتحادیه اروپا، نهادهای دولتی کشورهای عضو این اتحادیه‌ می‌توانند در صورت "وجود خطر برای امنیت عمومی" از صدور روادید برای دانشجویان خارجی خودداری کنند.
 
Symbolbild Flüchtlinge Visum Schengenraum (picture-alliance/dpa/O. Spata) 
 
دیوان اتحادیه اروپا قرار است در چند ماه ‌آینده به پرونده‌ی یک زن ایرانی که تقاضای کسب روادید دانشجویی او از آلمان به منظور ادامه تحصیل در این کشور رد شده است، رسیدگی کند.
این متقاضی زن چندی پیش برای ادامه تحصیلات دوره دکترا در یکی از دانشگاه‌های آلمان در رشته‌ی "امنیت اطلاعات" از سفارت آلمان در تهران تقاضای ویزای دانشجویی کرده بود.
مقامات آلمانی به این دلیل که او تحصیلات خود را در یکی از دانشگاه‌های تهران به پایان رسانده که به گفته "شورای اتحادیه اروپا" در آن از جمله تحقیقات هسته‌ای با اهداف نظامی صورت می‌گیرد، از ارائه‌ی ویزا خودداری کرده‌‌اند. دلیل این تصمیم، خطر برای "امنیت عمومی" خوانده شده است.
به گفته‌ی این مقامات، آموخته‌های او در آلمان می‌تواند در خدمت اهداف نظامی ایران قرار گیرد.
از نظر دادستان کل دیوان اتحادیه اروپا، تقاضای روادید دانشجویی طبق مقررات اتحادیه در صورتی می‌تواند رد شود که فرد مورد نظر تهدیدی برای "امنیت عمومی" به حساب بیاید. اما مقام‌های مسئول باید در این گونه موارد "اطلاعات مشخص" را ضمیمه دلایل خود کنند و در مورد تمام "شواهد مهم" تحقیق کنند.
دیوان اتحادیه اروپا در اغلب موارد نظر دادستان کل را می‌پذیرد. گفته می‌شود رأی دادگاه در این مورد مشخص تا چند ماه دیگر صادر خواهد شد.

۱۳۹۵/۰۹/۰۹

یک روز برفی در دانشگاه تهران - سال ۱۳۵۵

 
توانا - «آن‌روزها هنوز حجاب اجباری نبود و سر خیابان‌ها هم خبری از گشت ارشاد نبود. زنان می‌توانستند به ورزشگاه‌ها بروند. آن‌روزها ایران بهشت برین نبود. مشکلات فراوان بود. مثل همین امروز حلبی‌آباد داشتیم. فقر داشتیم و آزادی بیان هم نداشتیم. اما آن‌روزها کسی را به اسم بهایی‌بودن از کلاس درس دانشگاه محروم نمی‌کردند. کسی را به خاطر نوشیدن الکل شلاق نمی‌زدند. می‌خواستی چادر به سر می‌کردی، می‌خواستی هیچ‌چیزی بر سر نمی‌کردی و حتا مینی‌ژوپ می‌پوشیدی. به دین و بی‌دینی شهروندان حکومت کاری نداشت. مسجد می‌رفتی یا میکده به حکومت ربطی نداشت. امروز دیگر نه آزادی بیان هست و آزادی احزاب و زنان مجبورند حجاب و پوشش حکومت را رعایت کنند. نمی‌توانند به ورزشگاه بروند و حتا دوچرخه‌سواری هم برای‌شان ممنوع است.. آن‌روزها ایران بهشت نبود اما مانند جهنمی که امروز هست نیز نبود.»