آبجو یکی از پرمصرف‌ترین و قدیمی‌ترین نوشیدنی‌های الکلی است. آبجو حاصل تخمیر نشاسته و انواع دانه غلات از جمله دانه‌ی جو است.
در ابتدا همه مواد به ویژه گندم در آب حل می‌شوند تا جوانه بزنند. این روند
چند هفته طول می‌کشد. در این مرحله مالت به دانه‌های ریز تبدیل می‌شود که
روی آن آب داغ می‌ریزند. مزه و نوع آب مصرف‌شده در طعم آبجو تاثیرگذار است،
به طوری که نمک یا مواد معدنی موجود در آب، مزه آبجو را تغییر می‌دهد. پس
از آن جوانه‌های سبزرنگ مالت که خشک شده‌اند جدا می‌شود و با افزودن
"دارن"، مالت سبز خالص تولید می‌شود.
استراحت در وان چوبی پر شده از آبجو در شهر براندنبورگ
به‌وسیله فیلتر‌ها و فرایند‌های جداسازی گوناگون، مخمر آبجو به دست می‌آید.
پس از خنک شدن محلول، مخمر آبجو به آن افزوده می‌شود که باعث انجام پروسه
تخمیر و پیدایش الکل و در نهایت تولید آبجو می‌شود.
تهیه آبجو از سیب‌زمینی یا از برنج نیز به همان صورت انجام می‌شود. تفاوت
آنها با آبجو بدون الکل، یا در تخمیر آن است که باعث تشکیل الکل در آبجو
می‌شود که این مرحله را انجام نمی‌دهند یا دراین است که الکل تولید شده در
مرحله آخر از آبجو جدا می‌شود.
نوشیدن آبجو و لذت بردن از آن جزوی از فرهنگ آلمان است
آبجو به طور تصادفی حدود ۶۰۰۰ سال پیش در "بین‌النهرین" به وجود آمد.
در سده‌های میانه کشیش‌ها به تهیه آبجو پرداختند تا با نوشیدن آن راحت‌تر بتوانند تا چند هفته روزه بگیرند.
سال‌ها بعد از تولید آبجو توسط کشیش‌ها، کاسبان و مغازه‌داران به اهمیت
فروش آبجو پی بردند و از همان موقع کارگاه‌های مخصوص آبجوسازی تأسیس شد.
مصر یکی از کشور‌هایی است که در قرون وسطی در آن آبجو تولید می‌شد و به مقدار زیاد به مصرف می‌رسید.
در کشور باستانی فرعون‌ها و اهرام، مردم با لذت آبجو می‌نوشیدند. این را
می‌توان از روی نقوش روی دیوار‌ها و خطوط نقش‌دار آن زمان فهمید.
در میان قوم ژرمن‌ها تهیه آبجو یکی از وظایف زنان بوده است.
در قرون وسطی فن آبجوسازی بیش از همه در کلیسا‌‌ها رواج داشته است.
کشیش‌ها با تولید آبجو به مقدار زیاد، با آبجو‌سازی‌‌های کوچک‌تر که توسط مردم عادی تولید و اداره می‌شد، رقابت داشتند.
مطابق یکی از اعتقادات قرون وسطی: «مصرف چیزهای آبکی روزه را نمی‌شکند». به
همین دلیل آنها به‌خاطر تحمل بهتر روزه، هر روز آبجوهای بهتر و گواراتری
تولید می‌کردند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر